En stund siden korstogene
Mens muslimer flest har tatt klar avstand fra ugjerningene i København i helgen, er det en gruppe som i stedet ber dem om å "stå fast". Det er av sine egne man skal ha det.
Søndag 15. februar sendte Hizb ut-Tahrir Skandinavien ut en pressemelding i forbindelse med drapene i København. Dette er, ifølge Store norske leksikon, en islamsk bevegelse, stiftet i Jerusalem i 1953, som arbeider for en verdensomspennende islamsk stat (kalifat). Bevegelsen maner til kamp mot «verdslige» og «u-islamske» regimer, men hevder selv å føre kampen med fredelige midler og benekter kontakt med andre islamske grupperinger. Ifølge den flerkulturelle avisen Utrop er gruppas danske fløy sterkt omstridt, og en av lederne deres er blant annet dømt for trusler mot tidligere statsminister Anders Fogh Rasmussen.
Les også blogg (åpnes i eget vindu): En meningsmakers bekjennelser
– Ingen rett
Medierepresentant Junes Kock forutser i pressemeldingen at politikere vil kreve at muslimer skal ta avstand fra det som skjedde, og at noen – «mere snedigt» – «vil hevde at ikke alle muslimer er ekstreme, men derimod er de en del af det danske fællesskab, så længe de går ind for sekularismen og ytringsfriheden. Begge reaktioner har i bund og grund samme formål. Muslimerne skal tvangssekulariseres, og enhver muslim, der nægter, og i stedet insisterer på de islamiske værdier og love, vil blive betragtet som en potentiel sikkerhedstrussel», skriver Kock.
Ifølge pressemeldingen prøver man i Danmark, gjennom avradikaliseringstiltak, å «tvangsfodre muslimer med sine vestlige værdier». Dette har man ingen rett til, ifølge pressemeldingen, fordi man «i nyere tid ikke har set mere død og ødelæggelse end den, der er forårsaget af vestlige tropper i demokratiets og liberalismens navn.» Det er Danmark og det øvrige Europas «blodige udenrigspolitik» og «hård kurs mod muslimerne internt i Danmark og Europa» som har ført til en «større samfundssplittelse og flere verbale og fysiske overfald på muslimer».
«Det lykkedes dem at tage alt fra muslimerne, undtagen deres islam. Derfor insisterede man, under påskud af værdikamp, på at krænke det allerhelligste i Islam for at tvangssekularisere muslimerne. Man gentager så disse krænkelser gang på gang for at dræbe muslimernes stærke følelser for islam. Set i lyset af alt dette, er det vitalt, at vi som muslimer ikke tager afstand, men tværtimod sætter tingene i den rette kontekst. Det er de danske politikere og medier, der burde tage afstand fra den politik, som har skabt omstændigheder, der fører til had, trusler, voldelige overfald og i yderste konsekvens drab, uanset hvem ofrene måtte være. Vi, som muslimsk fællesskab, må under ingen omstændigheder bukke under for presset og acceptere præmissen om, at Islam er på anklagebænken», framholder medierepresentant Junes Kock.
Og det blir verre:
«De vestlige værdier er blandt årsagerne til problemet, og politikerne er udmærket klar over, at deres værdier er under pres. Ikke grundet en voldelig aktion i Indre By, da kugler ikke kan rokke det mindste ved værdier og overbevisninger. Nej, de vestlige værdiers selvmodsigelser og manglende evne til at skabe harmoniske samfund er efterhånden blevet tydelig for mange mennesker, ligesom det er blevet tydeligt, at de vestlige værdier og systemer har forårsaget menneskeheden enorme lidelser og katastrofer – heri ligger deres største krise. Tanker udfordres med tanker, så vi muslimer skal fortsætte med at bære de islamiske tanker og udfordre Vestens falske værdier og umenneskelige politik.»
På hodet
Å snu noe mer på hodet enn dette kan vel knapt være mulig. Det er altså de vestlige verdiene om demokrati og ytringsfrihet som er problemet, og det er lovprinsipper som har fungert i vestlige land i flere hundre år, som er utfordringen. Gode muslimer skal i stedet insistere på «de islamiske værdier og love». At disse inneholder prinsipper og tankeganger som er totalt fremmed for befolkningen i de land man har kommet til, ja, som er i strid med disse lands lover, synes uinteressant. Og de politikerne som i det lengste vil hevde at det store flertallet av muslimer er uenige med islamistene og vil respektere ytringsfriheten, får denne tanken kastet foraktfullt tilbake. Snakk om å bekrefte nesten enhver tenkelig fordom man kan ha mot muslimer!
Mot bakteppet av de bestialske handlingene til terroristene i «Islamsk stat», er det tvertimot Vestens militære tropper som er mest å klandre, ifølge pressemeldingen. Men den danske avisen Information skrev mandag at dersom terrorangrep i Europa de siste 10 årene rangeres etter antall drepte og sårede, har nesten alle de verste vært islamistiske.
Og hvilken «hård kurs» mot muslimene «i Danmark og Europa» er det Hizb ut-Tahrir har i tanken? Hvilke rettigheter er det muslimene er blitt hindret i å benytte seg av? Kanskje er det likevel en annen kurs som nå tvinger seg fram. Jyllands-Posten sammenfattet på lederplass i dag danske politikeres uttalelser til at «der er en slags krig i gang i Europa. Det er en krig på kultur og og værdier, men det er også en slags religionskrig. Det må vi indse, hvis vi skal kunne forsvare vores samfundsmodel».
– Ikke ofre
Avisens lederartikkel advarer mot å dyrke «klicheen om muslimske innvandrere som ofre» og motiser nesten ord for ord argumentasjonen i pressemeldingen fra den islamistiske bevegelsen: «Hvor ofte er den påstand ikke blevet gentaget i de seneste 10 år: Muhammed-tegningerne skulle bruges til at trampe på en forfulgt og udsat minoritet. Men de muslimske minoritetene i Vesten er ikke undertrykket eller forfulgt, framholder lederen: «Tværtimod har de – eller tager sig – flere rettigheder end så mange andre mindretal. Myten om, at Europas muslimer skulle være ”vor tids jøder”, er en simpel løgn, som ikke mindst venstrefløjen har holdt krampagtigt fast i».
Gode muslimer i Europa må, ifølge Hizb ut-Tahrir, «sætte tingene i den rette kontekst» og holde fast på «de islamiske tanker». Jyllands-Posten tar bladet fra munnen: «Trods europæisk statsborgerskab og selv om de er født og opvokset i Europa, så er de aldrig kulturelt og værdimæssigt ankommet til Europa», framholder lederskribenten. Og – ifølge pressemeldingen fra Hizb ut-Tahrir – skal muslimene heller ikke gjøre det. De skal holde fast på islam som en overveiende politisk religion, som ikke har klangbunn i Vesten.
– Israel på Europas side
Jyllands-Posten trekker også fram jødenes og Israels situasjon: «Måske var det på tide med en lidt klarere forståelse for, hvad de mange hårde kampagner mod den jødiske stat, Israel, fra brede kredse i Europa kan skabe grobund for. Ingen siger vel, at islamismens eliminatoriske antisemitisme alene kan læses ud af Koranen. Israel er faktisk entydigt på Europas side i kampen mod islamismen. Det er tid til besindelse», framholder avisen.
Vi må slutte med å unnskylde islamistisk vold i det 21. århundre ved å vise til korstogene på 1100- og 1200-tallet og at Vesten har svin på skogen i fortid og nåtid. Har ikke verden gått framover? Når argumenter møtes med automatvåpen, holder det ikke lenger å bare vente på neste gang det skjer.
Les mer: Drivkraften i religionen Lars Gule har ett poeng
Flott Petter! Skremmande organisasjon og agenda. Slike likar me ikkje, og der dei går utover §100 skal dei stoppast. Men fram dit har dei altså rett til å ytra seg. Dei er òg heilt umoglege å argumentera med (såg dansk talsmann på youtube; uff), så kva er rette måten å minimalisera dei på? Har me dei i Norge?
Hei, Jon, og takk for lesing og respons.
Det er vel Danmark som er det nærmeste landet de er reprensentert i, vil jeg tro, men jeg har ikke sjekket. Hva som er rette måten å minimalisere dem på, er jo et spørsmål som jeg håper mange kloke hoder tenker på! Jeg tenker at de i alle fall må fanges opp i større grad enn i dag. Det må følges med på – og rapporteres om – radikaliseringstendenser, og skoleverket må inn i bildet. Jeg har sagt litt om det her, i en kommentar til Lars Gules kanskje mest fornuftige utspill noen gang:-) Se ellers svaret mitt til Tom.
Det er lett å seia seg samd i at dette er skremmande tankar. Men eg meiner Jyllands-Posten og andre tek for lett på det utanforskapet mange muslimar lever i, både i Europa og i Midtausten. Det er mange sinte unge menn der ute, og frå historia vår veit me kor farleg det kan vera. Eg vil heller ikkje vera med på at terror og islamistisk ekstremisme skal brukast som middel til å stoppa heilt nødvendig kritikk av både Vestens og Israels politikk. USA (og Danmark) si krigføring i Irak har for eksempel spela ei viktig rolle i destabiliseringa av regionen. Den uløyste og forsteina konflikten mellom Israel og palestinarane er også ein verkebyll som medverkar til radikalisering.
Hei, Tom, og takk for lesing og respons!
Du nemner utanforskapet, og eg er einig i at det er eit problem (eg har vore inne på det i denne bloggposten). Men som Hilde Sandvik skriv i ein leseverdig kommentar i BT (for abonnentar eller les via Twitter), er dette delvis er eit «vilja utanforskap blant delar av den innvandra befolkninga frå muslimske land, som trass statsborgarskap i eit europeisk land, definerer seg sjølv på utsida av det samfunnet dei har kome til». Slik eg ser det, er det dette som er hovudproblemet, og Paris og København viser at me ikkje lenger berre kan sitja og venta på neste gong noko liknande skjer. (Eg meiner å ha sagt noko om kva som (i alle fall) kan og må gjerast i bloggen eg har lenka til ovanfor). Skulle me ikkje gjera noko med dette vilja utanforskapet, ville det òg i høg grad vera å «ta for lett på det», for å bruka ditt uttrykk.
For kva er det nokre av desse faktisk meiner? I ei undersøkjing som Sandvik refererer til, svara nær 70 prosent av innvandrarar av første generasjon at religiøse lovar er viktigare enn andre lovar. (For kristne var talet 10 prosent). Kanskje denne mannen er ein av desse «utanfor»? Ein rapport frå Pew Research Centre i 2013 viste ifylgje Aftenposten at eit fleirtal av muslimane globalt ønskjer innføring av sharia-lovar der dei bur.
Bloggposten som du lenka til på profilen din, og som eg reagerte på, synest vilja ta merksemda vekk frå islamistisk ytringsfrihetsterror. Terrorforskar (og namnebror) Petter Nesser seier her at «det har vært en jevn økning i antall terrorhendelser i Skandinavia siden 2005, som er blitt enda tydeligere siden 2008. De fleste har funnet sted i Danmark og er knyttet til Muhammedkarikaturene, men også i Sverige og Norge har det vært hendelser.»
Så er eg sjølvsagt òg einig i at kritikk «av både Vestens og Israels politikk» både er legitimt og naudsynt, men den kan ikkje vera skarpladd i bokstaveleg forstand, slik me ser døme på. Den forma for «kritikk» må stoppast.
Takk for godet og tankevekkande svar, Petter! Men la meg begynna med ein liten kvardagshistorie frå då kona mi og eg ferierte i Sør-Frankrike for nokre år sidan. Me sat på bussen frå badestranda til Montpellier. Ei gruppe tenåringar av arabisk opphav var med. Dei bråka litt, som slike unggutar gjerne gjer, og det var ikkje verre enn ein dagleg kan oppleva på Jærbanen. Med eitt stoppa bussen, fire-fem politifolk kom inn, alle passasjerane vart kommanderte ut, bortsett frå ungdomsgjengen. Dei måtte først forklara seg for politiet inne i bussen, deretter fekk me koma inn og reisa vidare, medan politiet tok med seg ungdommane.
Dette er kanskje ikkje ei spesielt dramatisk historie. Men det er eksempel på kva unge muslimar opplever kvar dag. Dei små stikka, at stillinga er fylt eller hybelen utleigd når du heiter Muhammed eller Ali. Dei daglege påminningane om at du eigentleg er ein annanklasses borgar. Kan ein forstå at enkelte då tek det heilt ut og skaper seg eit vilja utanforskap, basert på det einaste ein har att å vera stolt av – religionen?
Problemet er ikkje berre europeisk. Den muslimske verda, og særleg den arabiske, er full av «failed states», utan demokrati, menneskerettar og utsikter til økonomisk tryggleik og eit verdig liv for det store fleirtalet av folket. Slike samfunn skaper mange sinte unge menn. Frå vår europeiske historie veit me kor farleg dette kan vera, særleg når det kjem nokon og tilbyr tilforlatelege ideologiske svar og ei retning for energien – kor destruktiv denne måtte vera.
I dette ligg det ikkje eit forsvar for terroren, den er avskyeleg og må fordømmast og stansast. Det ligg heller ikkje nokon kapitulasjon i forsvaret av viktige verdiar. Men det ligg ei oppmoding i å freista å gå til røtene av problemet, og til å tenkja over kva me i Vesten kan gjera for å fjerna årsaker, ikkje berre angripa symptom. Kanskjr er det ikkje så mykje me kan gjera, anna enn å vera tru mot våre verdiar også i Midtausten (for eksempel å la vera å senda kronprins Haakon til gravferda til halshoggar- og piskarkongen i Saudi-Arabia, landet som er det ideologiske sentrum for wahhabismen, konservativ og aggressiv islam som inspirerer mange terroristar), eller berre å la vera å gjera vondt verre med misforstått krigføring. Og elles, prøva å omgåast muslimar som enkeltmenneske, og ikkje som gruppe.
Ja Petter, dei som vel å leva i Norge må me i eit visst mon forlanga sluttar seg til våre overordna verdisett, og me må altså aldri tillata at nokon prøver å rokka ved desse. Me ser ulike måtar å forsvara desse på då, Hermansen & co har jo fått mykje merksemd i det siste for sin måte, andre typar fundamentalistar har sin måte. Og mykje av dette skapar skarpare frontar. Døme som det Tom er inne på over her er det sikkert mange som har opplevd tilsvarande av her i landet òg. Det er heilt sikkert òg ulike syn på same episode, men med Tom si skildring av denne situasjonen og korleis han opplevde det, kan me berre tenka oss til effekten på ungdommane. Medan politifolka og den som evt varsla hadde eit heilt anna syn. Slik me òg i vårt samfunn har ulikt syn på same situasjon og kva reaksjon som er naudsynt. Men slikt skapar uansett skarpare frontar – og fleire sinte menn som i sin tur kan koma til å venda seg til andre røyster og løysingar.
Ei anna side av denne saka er våre forventingar til menneske av andre kulturar som kjem hit. USA består som kjent av innvandrarar, og amerikanarane har gjennom forsking funne ut at integrering i eit samfunn tek tre generasjonar eller ca hundre år. Me kjenner jo godt til norskamerikanarane i Little Norway som ennå feirar norsk haustfest og 17.mai. Dei reiste til eit samfunn der mange, om ikkje dei fleste kom frå liknande, europeiske kulturar, og der mange med dei var innvandrarar og slik sett i same båt. Likevel etablerte dei seg i samfunn med andre nordmenn – og feirar altså ennå 17.mai, framleis meir «norske» enn mange av oss som bur igjen her på berget. Omtrent som nordmenn i dag i koloniane i Spania, med brunost og morrpølse i nærbutikken. Men når menneske kjem hit, med annan hudfarge, framand religion, andre matvaner og menge traumatiserte av det dei kjem frå og dei som dei har måtta la bli igjen – då vert dei farlege om dei klumpar seg saman med likesinna, dyrkar sine skikkar, og ikkje vil blanda seg med oss. Jadå, vegen derfrå kan ikkje gå til samfunnsomvelting, men me kan kanskje prøva å vera litt meir tolmodige av og til. Sjølv om dei snakkar arabisk seg i mellom er det kje sikkert dei konspirerer.
Uff, dette vart meir enn meininga var. Men likevel meiner eg det er faktorar som må meir fram i denne vanskelege debatten.