MINNA CARL FR. WISLØFF: Anfin Skaaheim (til høgre) saman med Finn og Kari, to av barna til Ingrid og Carl Fr. Wisløff.  (FOTO: TORBJØRN GREIPSLAND/KPK)

Av Torbjørn Greipsland

– Wisløff sine førelesingar på Menighetsfakultetet i kyrkjehistorie var glitrande førelesingar – og god underhaldning.
Det sa Anfin Skaaheim på eit seminar på Fjellhaug Skoler nyleg. Det blei halde i samband med at det er  hundre år sidan Wisløff blei fødd. Skaaheims tema var ”Mennesket Carl Fr. Wisløff”.
Skaaheim var blant dei mange teologistudentar som i studietida hadde Wisløff som førelesar. 
– Eg gjekk på alle førelesingane i kyrkjehistorie sjølv om ikkje alle hadde med pensum å gjere. Og på søndagane drog vi gjerne til den kyrkja der Wisløff  preikte, for vi fekk så mykje att for det. Han sa det så enkelt, det blei oppbyggeleg og lærerikt, sa Skaaheim.

Lunsj med studentane
Skaaheim fortalte at Wisløff ikkje var blant dei professorar på Menighetsfakultetet som heldt seg på kontoret i lunsjpausen, men kom ofte ned i kjellaren i lokala i St. Olavsgate for å ete saman med studentane. 
– Studentane flokka seg rundt han, og han gav oss sine kommentarar, til begeistring for nokre, forarging for andre, alt avhengig av kor ein var plassert i det teologiske bildet. Det blei trivelege og interessante stunder, sa Skaaheim.

Til dagbladredaktøren
Dagbladet var ikkje særlig konsis i deira omtalar av norsk kristenliv og Wisløffs rolle.
Skaaheim fortalte at det blei sagt at avisa hadde eitt bilde merka Wisløff. Det blei brukt anten det galdt professor Carl Fr. Wisløff, pastor og forfattar Fredrik Wisløff eller biskop H. E. Wisløff.
Ein gong Wisløff hadde irritert seg over noko avisa hadde skrive, gjekk han ned i redaksjonen og snakka med redaktøren. Han presenterte seg og spurte om dei hadde bruk for ein sportsjournalist?
– Har du greie på sport? spurte redaktøren.
– Nei, men eg har ikkje inntrykk av at kvalifikasjonar er nokon føresetnad, svara Wisløff.
Men sport likte han. Og han tok helst ikkje telefonen når sportsrevyen blei send, ifølgje Anfin Skaaheim.

Forargast
Wisløff ble meir og meir kritisk til utviklinga innan Den norske kyrkja. Ein gong kom ein student innom, han var bekymra for det same. Dei snakka saman ei stund, og Wisløff konkluderte slik:
”Det er godt å kunne forargast saman!”

Opptatt av éin ting
– Da Wisløff fylte 90 år, blei det markert med ei samling der fleire kom med helsingar. Sjølv takka eg han særleg for eit intervju han hadde gitt Vårt Land. Mot slutten av intervjuet fekk Wisløff spørsmål om forholdet til Menighetsfakultetet. Journalisten vona nok på nokre kritiske kommentarar, men Wisløff svara følgjande:
– Eg er opptatt av éin ting, at de lærer studentane å bli glad i Jesus!
Skaaheim avslutta med å seie at nett det var det viktigaste for Wisløff. Og ein viktig lekk i hans kristne engasjement var at han tok initiativet til å etablere eit nettverk av evangeliske studentar verda over, nemleg International Fellowship of Evangelical Students, der Wisløff var president i mange år.
– I dag har denne rørsla arbeid i 150 land og ein halv million studentar er engasjerte i  arbeidet, sa Anfin Skaaheim. KPK.

Av Øystein Lid

Det er Barne- og likestillingsdepartementet sitt Fordelingsutvalg som har vedteke at FAbU ikkje kvalifiserer til statsstønad. Bakgrunnen er at FAbU ikkje tilset folk som lever i strid med organisasjonen sitt verdigrunnlag, nemleg homofilt samlevande.

Stygt åtak.
– Eg vart veldig overraska då eg høyrte om dette, seier Kenneth Foss, daglig leiar i ImF-UNG. 
– Det er eit stygt åtak på den religionsfridomen som me hever så høgt her i Noreg. Det å truga med å ta vekk stønaden til folk som tenkjer annleis, er noko som eg forbinder med heilt andre land, seier han. Foss påpeiker også at regjeringa sjølv nyleg har tilsett ein biskop som står for akkurat same syn på homofili-saka som ImF-UNG.

I Vårt Land laurdag viste avisa til 14 kristne organisasjonar som har eit liknande reglement som FAbU. Men spesielt vart ImF-UNG framheva.
– Fordelingsutvalet meiner ImF-UNG sine vedtekter kan vera i strid med dei nemnde paragrafane i føreskrifta, og at ImF-UNG dermed ikkje har tilskotsrett, siterer avisa utvalet.

Lobby-verksemd.
– Me har vore i kontakt med dei andre organisasjonane som står i faresona, og me er opptekne av at FAbU ikkje skal måtta stå åleine. Dette er noko som utfordrar oss alle. Me kjem til å sloss mot dette, seier Foss. Spesielt trekk han fram lobby-verksemd gjennom Landsrådet for Norges barne- og ungdomsorganisasjoner (LNU) som eit viktig verkemiddel for å motarbeida utspelet frå regjeringa.
– Dette er eit regelverk som er vedteke av regjeringa. Difor må me lyfta dette opp på eit politisk nivå.

Liv og lære.
– Men kva skjer om de misser statsstønaden?
– Då får me ein del økonomiske utfordringar. Men me vil heller det enn å gå på kompromiss med det me trur på. 
– Så det kjem ikkje på tale å endra vedtektene?
– Nei. Det er heilt uaktuelt. Dette handlar om verdiar som vår organisasjonar står for. Det vert heilt feil viss det ikkje skal vera samklang mellom liv og lære.

Ord og handling.
– Men går det ikkje an å endra vedtektene slik at dei oppfyller lovens bokstav, og samstundes bevara sine eigne «husreglar» og praksis?
– Det ville vera umogeleg, og det ville ikkje opplevast godt heller. Det ville vore hyklersk, og ikkje bra for oss som kristen samanhang. Me ynskjer å vera truverdige og seriøse. Viss me på den eine sida skal seia at me trur homofilt samliv er gale, og så velgja folk som lever i mot dette, ville handlingane våre slå ihjel orda våre, seier ein kampklar Kenneth Foss.

VIL HA DISIPLAR: – Det som truar kyrkjas framtid, er eit sovande lekfolk, seier Halvor Nordhaug. (FOTO: OLE ANDREAS HUSØY/KPK)

Av Ole Andreas Husøy, KPK

– Eg har ein visjon om ei folkekyrkje som skapar disiplar, ikkje berre medlemer. Kyrkjelydsmedlemene må ta større ansvar for kyrkja.
Det sa praktikumsrektor på Menighetsfakultetet i eit fordrag i Jar menighet eit par dagar før han vart utnemnd til biskop i Bjørgvin.
– Det som truar kyrkjas framtid, er eit sovande lekfolk, sa han.

Gå på eigne føter
Nordhaug sa han at mange kristne er som barn som ikkje har lært å gå. Andre har vore kristne for dei, og andre har drive kyrkjelyden for dei. Alt for mange kristne finn seg til rette i publikumsrolla og overlet drifta av kyrkja og kyrkjelyden til presten og andre tilsette medarbeidarar.
– Eit barn lærer ikkje å gå ved at det blir bore av foreldra, slår Nordhaug fast.
Han seier han er glad i folkekyrkja, men at mykje av folkekyrkja si krise i dag, er at presten ”er” folkekyrkja.
– Kyrkjehuset og presten som person er dei to søylene folkekyrkja kviler på for mange. Men det er eit for snevert grunnlag. Folkekyrkja treng og eit folk, seier Nordhaug.
Han meiner at ei fornying av gudstenesta og ei styrking av det diakonale arbeidet til kyrkja er to viktige satsingsområde for å gjere kyrkjelyden meir synleg. Gjennom gudstenestereforma vil fleire trekkast inn i gjennomføringa av gudstenesta. Presten skal framleis leie gudstenesta, men kyrkjelyden kjem meir til syne. Nordhaug trur og det mange stader blir aktuelt for kyrkja å starte omsorgsarbeid for folk som slit.

Meir levande?
Tema for foredraget til Nordhaug var ”Statskyrkjas død – nytt liv for kyrkjelyden?”
– Det er ingen automatikk i at kyrkjelydane blir meir levande, men eg trur at mange kyrkjelydar vil blir meir levande og myndige når statskyrkja er avvikla, seier Nordhaug som meiner det samstundes er realistisk å vente at nokre kyrkjelydar vil dø ut.  Han håpar likevel at sterke kyrkjelydar vil vere solidariske med kyrkjelydar som manglar ressursar.
– Statskyrkja høyrer fortida til, og det er på tide at statskyrkja og hamnar der. Kyrkja er i utgangspunktet kyrkjas eige ansvar, seier Nordhaug. KPK

FORMANNSBYTTE: Magne Havaas overtar for Erik Furnes (i bakgrunnen) som formann i Indremisjonsforbundet fra mandag 24. november. (FOTO: EGILL J. DANIELSEN)

Av Egill J. Danielsen

Indremisjonsforbundets mangeårige styreleder, Erik Furnes, går av. Grunnen er at han overtar som generalsekretær i samme organisasjon i august neste år.

– I og med at det nå er klart at jeg skal tiltre den nye stillingen, ønsker vi ikke at det skal stilles spørsmålstegn ved forholdet mellom styrets funksjon og administrasjonens funksjon. Det er for eksempel en bedre løsning at Magne Havaas holder formannens tale under GF i Molde. Jeg kommer for øvrig til å møte i styret fram til sommeren, men kun med talerett.

Magne Havaas, som hittil har vært nestfomann, rykket automatisk opp til formannsplass under styremøtet som fant sted under ImFs rådsmøte i helgen.

– Jeg var selv ikke tilstede under styremøtet, og ble ganske overrasket da jeg ble gratulert som ny formann i det jeg ankom rådsmøtet, sier Havaas.

Magne Havaas er for veteran å regne i Forbundsstyret med hele 13 års fartstid, dels som styremedlem og dels som nestformann. Havaas sin periode går frem til sommeren. Da skal Forbundsstyret og formannen velges på nytt.

LØFT I SANGEN:The Talley Trio, her ved far og datter, greide nok en gang å begeistre indremisjonspublikumet i Norge. Bildene er fra fjorårets generalsforsamling i ImF (FOTO:EGILL J. DANIELSEN)

Av Sigrid Karoline Aarsland

– Det er første gang vi arrangerer Singing in the city, så vi vet ikke hva dette vil bli! Men vi håper å erfare at vi er kommet i Guds hus for å tilbe Ham, og at vi får en berøring for resten av livet, åpnet initiativtaker Johan Halsne konserten fredagskvelden.

Variert artistgalleri
Sammen med kona, Aud, har han i over et år planlagt denne konserthelga, som ble arrangert av Indremisjonsforbundet i IMI-kirkens lokaler i Stavanger denne helgen. Gjennom flere konserter og samlinger fikk vi innta Guds ord i toner, og artistene representerte et bredt spekter av musikksjangre.

De største trekkplasterne i helga var The Talley Trio og Booth Brothers, begge fra USA og kjent fra de store Gaither-konsertene. I tillegg deltok flere norske kor, artister og sanggrupper, som 13-åringen Even Ydstebø fra Kvitsøy og sangevangelistene Marit og Irene.

– For alvorlige
– Aud og jeg har blitt inspirert til dette etter å ha vært noen turer til USA, forteller Halsne, som til daglig er prosjektarbeider i Indremisjonsforbundet.
– Vi føler at vi har fått en ny dimensjon over vårt kristenliv etter å ha opplevd den enorme gleden amerikanerne uttrykker gjennom musikken. I vårt eget land er det mange alvorlige kristne, en kan nesten få inntrykk av at det ikke er lov å vise glede! Men disse artistene våger å vise glede når de synger om himmelen, håpet og frelsen – ikke fordi livene deres er perfekte, men fordi hovedsaken i livene deres er perfekt!

Gode meldinger
Modellen for arrangementet har han også hentet fra sine amerikanske venner.
– Det å ha en hel helg med konserter og møter, i forhold til å ha en enkeltstående konsert, gir større innhold og berøring, sier konsertgeneralen, og gir håp om gjentakelse.

Lørdagskvelden fikk størst publikum, med nærmere 1100 i salen.
– Tilbakemeldingene har vært veldig gode, og jeg har en god følelse, fastslår Halsne på telefonen søndags ettermiddag.
– Ganske snart skal vi samles til evaluering av helga. Vi ser noen ting som bør forandres, og mange ting må på plass i forkant av en eventuell ny Singing in the city, men jeg regner med vi vil gjenta det.